هر که آمد
نظری کرد و
خریدار نشد
گویی آیینه ای آویخته در بازارم
دیوهای درون را سه دیو از دیگران خطر بیش باشد:
آلایش های طبع
وسوسه های مردم
بندهای عادت
بردوزیم جامه ای کز فراق،چاک شده
ور نمانیم..عذر ما بپذیر
ای بسا آرزو که خاک شده
در ضمن
همه بردند آرزو در خاک
خاک دیگر چه آرزو دارد؟
به طفل مظلوم کربلا
از شدّت گریه..چشم اگر می سوزد
از بی آبی،حلق و جگر می سوزد
هم حلق "علی اصغر" و هم چشم "رباب"
"آتش که گرفت،خشک و تر می سوزد*"
*:از آتش کوبنان...(اینجا)
استثنائن این بار متن(که خود شعری ست بی پایان)
روزی کسی در جلسه ی درس مولانا وارد آمد و خبر از دیدار شمس داد.
جلال الدّین که دیگر چیزی برایش باقی نمانده بود،قبای ارزشمند خود را به او عطا کرد
یکی از شاگردان به اعتراض برخاست و بر سادگی مولانا آشفت و گفت:خود می دانی که این اخبار دروغ است،چرا خلعت به دروغ می دهی؟
مولانا فرمود:"آن ها را به سبب دروغشان دادم،چون راست گفتی،جان دادمی."
برآید از تن من ناله
گر بخارم تن
بدان مَـثابه که مطرب زند به تار انگشت
به تلخکامی ایّام شاد باش و مزن
به شهد کاسه ی هر سفله
زینهار انگشت
